Willem en René - hulprijder buschauffeurs "Veel voldoening en een mooie herinnering"

Aan mij is gevraagd om mijn reiservaringen als hulpchauffeur te delen. Ik had mijzelf aangemeld naar aanleiding van een filmpje op LinkedIn. Mijn ervaring is dat je zeer flexibel ingesteld moet zijn. Iedere reis gaat anders en houdt er rekening mee dat niets gaat zoals je denkt dat het zal gaan. Een rit duurt zo’n 3000 km, afhankelijk waar je de mensen ophaalt, of je goederen bij je hebt die je naar een apart depot moet brengen en of je één of meerdere adressen hebt waar de mensen onderdak gaan vinden.

Vertrek van de eerste reis
Wij vertrokken op zaterdag 19 maart om 06.00 uur vanuit Vianen. Samen met mijn broer Willem en twee dames – Esther en Corine – die voor de verzorging van de groep mee waren. We hebben een groep gehandicapte kinderen met hun broertjes, zusjes en hun moeder opgehaald. Esther en Corine hadden nog een spontane inzamelingsactie gehouden voor de nodige knuffels en kinderspeelgoed. Alles ingeladen en op weg met bus 61, een schitterende bus.

Onze route
Via de A1 rijden we naar Hengelo en vervolgens naar Bad Oenynhausen. Daar gaan we de A2 op richting Hannover en richting Berlijn. Bij Berlijn pakken we de A10 richting Frankfurt an der Oder, en rijden we langs Poznan richting Warschau. Hier nemen we de S2, zodat we via diverse tunnels onder Warschau doorgingen. Nu pakken we de S17 richting Lublin. Even voorbij Lublin in Swidnik stond ons hotel waar we om 00.15 uur aankwamen. De receptie was nog aanwezig. Ze wisten dat wij laat zouden arriveren. We werden welkom geheten en hebben daarna goed geslapen.

De volgende morgen kregen we een heerlijk ontbijt en moesten we even wachten op de andere bus en de groep. De groep zou ’s morgens om 07.00 uur met bussen uit de Oekraïne komen. Het passeren van de grens nam duidelijk meer tijd in beslag dan gedacht. De bussen arriveren pas om 15.00 uur. We laden onze hulpgoederen voor Oekraïne over in deze Oekraïense bussen en de gasten worden verdeeld in onze twee bussen; één bus gaat naar Nederland en wij zouden naar Düren, vlakbij Aachen gaan.

De terugreis verloopt even anders dan gedacht
Om circa 16.00 uur kon de terugreis beginnen. Iedereen was dusdanig vermoeid van alle indrukken, spanningen en emoties dat om 20.00 uur iedereen sliep of in ieder geval zijn ogen dicht wilde doen. Willem en ik waren de enigen die goed wakker waren en om circa 00.00 uur zijn we bij de grens van Polen met Duitsland. Ineens worden we van de weg gehaald door de Duitse politie, ze willen onze papieren controleren. Zes agenten willen de bus compleet gaan controleren. Met de nodige tact en geluk kregen we het voor elkaar dat het maar een beperkte controle werd, waardoor het oponthoud slecht 25 minuten was.

Klein beetje ochtendspits
Iedereen was weer wakker en kleine kinderen laten dat in dit soort situaties ook duidelijk horen. We vervolgen onze weg zonder verdere problemen naar Düren. Met een klein beetje last van de ochtendspits arriveren we veilig en wel rond 09.00 uur op de plaats van bestemming. We helpen iedereen met uitstappen, laden de bagage uit en we worden overladen met vele bedankjes. Om 10.00 uur maandagochtend gaan we richting Vianen waar we moe maar voldaan om 12.00 uur aankomen.

We werden na twee dagen opnieuw uitgebreid bedankt en kregen foto’s dat de groep zich al thuis begon te voelen, ze zelfs een beetje tot rust kwamen en de eerste kinderverjaardag in Duitsland werd gevierd. Het is echt noodzakelijk dat dit gebeurt. Bedenk wel dat je jezelf op de tweede plaats moet zetten. Je moet je kunnen aanpassen en incasseren, maar je krijgt er wel veel voldoening en een mooie herinnering voor terug.

Willem en René