Melissa Boon - buschauffeur
"Het mooiste is toch het stukje dankbaarheid wat je van de mensen kreeg"

Inzetten voor mensen in nood
De Coronapandemie heeft er bij iedereen ingehakt. We zijn nog maar net aan het genieten van de versoepelingen en worden overvallen door het immense verdriet van de oorlog in Oekraïne. Mede dankzij onze trouwe opdrachtgevers en loyale chauffeurs kunnen wij ons nu inzetten voor mensen in nood en doen dit zoveel mogelijk belangeloos; dat wil zeggen dat wij soms een deel van de reis gesponsord krijgen.

Het is zondagochtend 27 maart 2022. Om 03.45 nieuwe tijd, de klok is vannacht een uur vooruit gegaan. Na een goede nachtrust stap uit ik uit bed vol gezonde spanning: vandaag rijden we naar Krakau om daar Oekraïense vluchtelingen op te halen. Koffer staat klaar. Johan, mijn collega met wie ik samen rij staat al voor de voordeur en laadt de laatste ingezamelde goederen in. We hebben een actie gehouden en er is voor liefst € 520 aan donaties binnen gekomen. Daarvan hebben we tandpasta, deo, maandverband, borstels, vaseline en andere verzorgingsproducten van gekocht. Johan en ik rijden met 1 auto richting de zaak in Vianen.

Ze wilde graag terug naar Kiev
Eenmaal op de zaak staat er een vrouw van rond de 30/35 op ons te wachten samen met een oudere vrouw. Ze verteld dat ze bij haar verbleef maar dat ze nu graag terug wilde naar Kiev. Met elkaar laden we de laatste goederen in en komt ook collega Lisa aan. De laatste controles worden gedaan, papieren ingevuld.. en om stipt om 06.00 uur reden we weg. Op naar Krakau.

Volop zon, geen files en heel wat km worden er weggereden
Ik rijd de eerste 420 km en Johan en ik kletsen wat af, hoe zou alles gaan? Lisa is ondertussen met de dame aan de klets en over wat haar allemaal is overkomen en hoe het nu gaat. De reis gaat zeer spoedig: volop zon, geen files en heel wat km worden er weggereden, heerlijk! Bij de grenzen stoppen we steeds om onze digitale tachograaf goed te zetten en rijden vervolgens door. We passeren de grens van Polen en gelijk vallen er dingen op: de tempratuur van het wegdek wordt aangegeven, bizar korte snelheidsaanpassingen maar wel goede duidelijke verkeersborden.

Om 20.15 uur komen we aan bij het hotel en kunnen we de bus precies voor de deur kwijt. We checken in en vragen of we nog kunnen eten. Het restaurant in het hotel is al dicht maar we boeken een taxi en gaan een hapje eten in de stad Krakau. Prachtig verlicht en mooie bezienswaardigheden. Als je er dan toch bent toch maar even op de foto zetten. We eten een heerlijke hamburger en wandelen terug naar het hotel waardoor we er ook achter kwamen dat we deze weg niet konden nemen om naar het ophaalpunt te komen voor de volgende dag. Gelijk een stukje voorbereiding dus.

De dame van de receptie wist een busje te regelen in haar vriendenkring
Na een heerlijke nachtrust spraken we af tijdens het ontbijt en hebben we de dag doorgenomen: de goederen moeten naar het depot gebracht worden maar gelieve niet met de bus i.v.m. de rijtijdenwet. De dame van de receptie wist een busje te regelen in haar vriendenkring en samen met Lisa hebben wij de goederen naar het depot gebracht. Het was een ervaring wel. De chauffeur reed goed door en we konden het depot in eerste instantie niet vinden. Gelukkig vroeg de chauffeur door en kwamen we bij 2 grote loodsen aan. Samen met Lisa alle goederen uitgeladen en ze vertelde ons dat het naar organisaties werd gestuurd in Oekraïne. Zij kennen de mensen die het nodig hebben. Wat een fijn gevoel.

Foto: het depot waar alle goederen verzameld worden

Foto: parkeren bij het hotel en de goederen die wij hadden ingezameld

Om 15.00 uur rijden Johan en ik naar het ophaal hotel en daar staan de mensen al te wachten
Eenmaal veilig weer bij het hotel met zijn drieën wat gedronken en besproken hoe we het straks met het ophalen gaan doen. Lisa gaat naar het hotel waar de mensen opstappen en collega Johan en  ikzelf ook pakken nog wat slaap mee. Om 15.00 uur rijden Johan en ik naar het ophaal hotel en daar staan de mensen al te wachten. De contactpersonen roepen de mensen af op nummer zodat we zeker weten iedereen meenemen. Een emotioneel afscheid: wat staat mij te wachten? Naar wat voor een land vertrek ik?

Eenmaal onderweg komen de 23 passagiers een beetje bij van alle indrukken en gaan we samen met de 2 tolken het welkomstwoordje houden. Daarna ging ik samen met Lisa de gastvrouw spelen: de passagiers in de watten leggen met lekkers. Lisa had die middag boodschappen gedaan zoals broodjes, soep, drinken en babyvoeding. Een eerste instantie namen ze niet heel veel, te verlegen. Maar toen we eenmaal door de bus liepen met van alles wilde ze graag wat eten en drinken. Fijn.

De nacht verliep soepel
De meeste mensen hebben heerlijk geslapen. Tijdens de laatste stop voor de nacht deelde Lisa en ik samengestelde toilettasjes uit. Wat waren ze er blij en dankbaar voor. Sommige hebben zich niet altijd kunnen opfrissen en dit was een verademing. De nacht verliep soepel. Om en om reden Johan en ik onze stukken weg en kwamen we om 07.30 uur aan bij de Harbour Club in Amsterdam waar een uitgebreid ontbijt buffet klaar stond. Zo konden de mensen even lekker bijtanken, opfrissen en werden ze op gevangen door de gastgezinnen.

We namen afscheid van elkaar en wensten de mensen het beste. Sommige waren emotioneel dankbaar dat wij ze veilig naar Amsterdam gebracht hebben en er was zelfs een dame die met ons op de foto wilde.  Zo kan ik nog wel een uur door schrijven.. maar het mooiste is toch het stukje dankbaarheid wat je van de mensen kreeg. Je hoort vele verhalen over dat dames hun man hebben achtergelaten, een vrouw met een half jaar oude baby bij zich.. dat gaat je aan het hart. Dankbaar dat we in samenwerking met Pouw Vervoer deze mensen een stukje rust en veiligheid mochten brengen.

De bus staat weer gevuld en wel op stal, is lekker gewassen en staat alweer klaar voor de volgende reis naar …..? Het vak als bus/touringcar chauffeur verveelt nooit. Je komt op bestemmingen waar je niet 1-2-3 naartoe gaat.